ОВА БЕШЕ ЕДЕН ОД НАЈТЕШКИТЕ МИГОВИ ВО ЖИВОТОТ НА СИНИША МИХАЈЛОВЌ: Три пати го сонувал истиот сон и донел ВАЖНА одлука

Му требаа повеќе од две децении да добие сила.

На 54-годишна возраст почина познатиот српски фудбалер и тренер Синиша Михајловиќ , а она што го преживеал во детството и големата фудбалска кариера е достојно за восхит.

За време на војната го напуштил своето огниште со семејството , а две и пол децении подоцна решил да се врати во местото каде што е роден.

Кон крајот на декември 2015 година, Миха за прв пат по 25 години влезе во Борово Село за да го посети својот семеен дом. Заради безбедност, тој мораше да се маскира и да го повлече капчето длабоко над очите.

Миха не можеше да издржи, пред напливот на спомени, плачеше на прагот.

– Последен пат пред 2015 година бев во Борово Село за време на конфликтот во 1991 година. Се беше срамнето со земја, не можев ни да го најдам патот… Се сеќавам на урнатините од зградите и на машините што правеа ровови. Птицата не леташе, немаше ниту кучиња. Се сеќавам на изгледот на две 10-годишни деца додека носеа пушки. Имаа очи на мажи во телата на децата. Тажни очи кои виделе се освен детство. Еден од нив ми пријде и ме праша кој сум. Често мислам на тоа дете, би сакал да знам што му се случило. Ако војната не го однесе, тогаш тој денес е маж. Може да има жена и деца. Се надевам дека тие деца станаа возрасни кои повторно открија малку светлина – рече Михајловиќ во придружба на неговиот брат Дражен и кумот Мирослав Тањга.

Одлуката да се врати во Борово Село ја донел во декември 2015 година откако три ноќи по ред сонувал за родното место. Во друштво на својот брат Дражен и неговиот кум, исто така познат фудбалер, тој ја посети неговата куќа, како и училиштето и теренот каде ги направи првите играчки чекори.

-Под мој притисок родителите ги спакуваа најпотребните работи и се преселија во Белград. Ни се придружи брат Дражен. Подоцна ни стигна веста дека нашата куќа во Борово е минирана и дека некој испукал куршум во мојата слика на ѕидот. Имаше одредена симболика во тој ужасен чин, пораката беше повеќе од јасна. Кој можеше да фрли бомба во нашата куќа? Кој и зошто ја снимил мојата и сликата на Дражен? Тие прашања ме прогонуваа додека конечно не ја дознав вистината. Тоа го направи Стипе, еден од моите најдобри пријатели од детството, кого го гледав како брат. Се запознавме во 2000 година во Загреб. Дојде во хотелот и ме праша дали знам се. Ми призна дека ја запалил куќата, но и ги спасил моите родители. Му простив – пишува во книгата напишана во 2012 година од Мирослав Гавриловиќ.