Е МОЈ ЗЛАТЕН… АКО НЕ СЛУШНА ТИ ПОЧИНА ПРИЈАТЕЛОТ СИНИША МИХАЈЛОВИЌ: Како Ибрахимовиќ го закопа човекот што го САКА

Една фотографија на Инстаграм, еден збор на Твитер, една порака до семејството, повик од една минута. Ма, од 20 секунди.

Трпеливо чекавме. Не сакавме да веруваме дека нема да излезе. Па, тогаш се префрливме на размислување – тоа го направи приватно. Верувавме дека сè направи далеку од очите на јавноста. А потоа шамарот: не се случи.

Немаше ниту најава , ниту фотографија, ниту порака, ниту повик. Ништо. Мук. Тишина.

Без знак или глас. Синиша Михајловиќ почина во петокот. Златан Ибрахимовиќ , неговиот голем пријател, или подобро кажано, некој за кој сите верувавме дека е негов голем пријател, ни денес не проговорил.

Како сето тоа започна

Ајде да го вратиме филмот назад.

Се започна уште во 2004 година. Тогаш голобрадото дете од Малме доаѓа во Јувентус и многу брзо се појавува на големата сцена. Таму Златан го чекаше пречка во форма на тогаш лутиот ривал Михајловиќ. Едниот го совлада нападот, другиот одбраната. Големи ривали на почетокот, но веќе во 2006 година, одлични пријатели.

Фудбалскиот пат ги собра во Интер и од тие денови почна да се развива големо пријателство.

Златан за Синиша

– Тој за мене е повеќе од тренер. Пријатели сме, разговараме секој ден, си помагаме, се шегуваме. Тој е добар човек, има големо семејство и тоа му е на прво место – изјави Златан за Синиша во разговор со новинарот Небојша Петровиќ пред деценија и пол.

И така со години.  Секој на своја страна, но некои работи траеа – почит и пријателство.

Следеа годините на животната битка на Михајловиќ…

– Сакав да му ја дадам сета моја сила, но не можев. Тој е посилен од мене. Реков дека ќе направам се за него, па дури и ќе играм бесплатно – беа зборовите од 2021 година кои Ибрахимовиќ ги кажа за РАИ во Сан Ремо.

Тоа беа моментите кога сите верувавме дека Михајловиќ се избори со опасна болест.

Синиша за Златан

Од друга страна, анегдота со насмевка.

– Нашето пријателство започна кога Златан ме удри со глава (се смее). Беше толку лут што ме удри и заработи црвен картон. Кога дојде во Интер сакав само да му возвратам. Вака покажуваме пријателство – изјави Михајловиќ на истиот настан за Ибрахимовиќ.

Непосредно пред тоа, италијанските медиуми гласно пишуваа за потенцијалното доаѓање на Златан во Болоња. Мисијата не успеа. Искусниот напаѓач го избра Милан.

„Во фудбалот нема пријателства“

-Златан и Синиша разговараа, а ние се надевавме дека пријателството ќе надвладее на крајот дека тој ќе дојде во Болоња. Сепак, пријателствата не ви значат ништо во фудбалот и тоа најдобро го покажа Златан – изјави Валтер Сабатини, претседател на Болоња.

Значи нема ништо за џабе. Разбирливо, нема за што да се замери. Сепак, пара „уши“ реченицата – во фудбалот нема пријателства.

ФОТО: SPADA / LAPRESSE / PROFIMEDIA

Има некои. Не дека ги нема. Можеби се малку, но ги има. Овој за кој пишуваме овде изгледа не бил во тоа малцинство…

Другите се жолти. Црвено

Лесно е да се биде пријател кога сè е темно, во ситуации кога животот е суров треба да покажете пријателство.

Жолтиот картон се покажа во деновите кога дијагнозата гласеше – леукемија. Поглед на автобиографијата на Ибрахимовиќ, каде тој објаснува дека немал сила да му се јави на Синиша кога слушнал дека се разболел, може делумно да одговори на сето ова.

А, продолжение.. Немајќи храброст (да ја земам најблагата можна варијанта) да се збогувате со вашиот Синиша… Црвено.

Како што се случува во тие исклучувачки ситуации – сега е доцна за какви било зборови.