По Илина, немам веќе време за разочарувања и тагување во љубовта: искрено со Игор Џамбазов

Во сите овие години актерот и шоумен Игор Џамбазов е приказна која не само што трае во јавноста туку и никако да ја загуби популарноста. И секогаш со него муабет колку сакаш. Во моментот живее во селото Стрезовце, Кумановско, и тоа е уште едно од местата во Македонија во кои го наоѓа својот мир. Интензивно работи на пробите за „Златна бубамара на популарноста“, а неодамна објави дека веќе не е во љубов со алпинистката и уметник Илина Арсова. Таа пред неколку месеци замина за Америка на докторски студии, па не чуди ни разделбата. Во интервју за „Репортер“ со Игор зборуваме за сè, за маестро Александар Џамбазов и за спомените, за загубата на неговите најдобри пријатели Пиже и Зеко кој починаа на ист датум, ќе ја надмине ли Лила на „Инстаграм“, откри дека не пие веќе пет години и дека мотивација за маж во негови години е да пишува феминистички стихови.

По објавувањето дека повеќе не си со Илина и дека се разделивте, првин ќе те прашам како си?

Добро сум, благодарам. Јас сум, сепак, човек што не е во цутот на младоста. Оваа година полнам 60 години и, едноставно, во животот веќе немам време за разочарување и тагување.

Веруваш ли сега дека сите големи љубови се тажни и дали успеваш да се справиш со тоа како возрасен човек?

 Искрено, тешко ми оди, ама сфатив дека работата ми е единствената терапија.

Сега си во селото Стрезовце. Како е да се живее таму? Што е со Дојран и одиш ли често во Скопје?

Стрезовце е само уште една попатна дестинација, која случајно ја открив. Тоа што живеам во Дојран не значи дека ќе престанам со мојата мисија да ја запознам Македонија што повеќе и да откријам уште нови интересни и необични места. Сè помалку се враќам на старите добри места, а сè повеќе ме провоцираат најзафрлените и најнеиспитани точки. Инаку, искрено, во Скопје доаѓам само кога морам, претежно за работа (снимања, театар, концерти, проби, настапи).

Колку се напорни пробите за „Бубамара“? Ти се досади ли веќе толку години да си дел од оваа приредба?
Пробите не се напорни. Ранко Бубамара е напорен. Хе, хе, хее… Не, не ми досадило, се разбира. Јас сум единствениот уметник што се има појавено на сите досегашни „Бубамари“ и не гледам причина зошто би прекинувал нешто што е успешно и што трае речиси 30 години.

Неодамна беше и во Слепче, се виде ли со пријателите и како е повторно да се вратиш таму?
Да, во Слепче отидов по речиси 10 години. Поточно бев во Демир Хисар на снимање на еден документарен филм, кој се вика „Железната тврдина“, во режија на Митко Панов. Снимавме сцени во психијатриската болница, каде што со колегите пациенти имавме караоке. Јас со гитарата, а тие со своите измачени животи, снимивме сцени за паметење. А по снимањето, се знае – правец Слепче, во мојата омилена „горна куќа“, каде што ручавме со екипата.

Пред една година почина маестро Џамбазов. Што е она првото што ти ги буди спомените за него? 

Токму маестрото знаеше да ми каже: „Синко, спомените се единствената оаза од која не можеме да бидеме протерани“. Мојот татко беше голем уметник и уште поголем човек. Не загуби само моето семејство, загуби музиката кај нас, загуби Македонија. А јас до крајот на својот живот ќе работам на тоа споменот за него да остане.

Колку често знаеш да разгледуваш стари фотографии што те потсетуваат на детството?

Во мојата младост гледањето фотографии од семејниот албум беше ритуал. Тоа обично се правеше неколкупати во годината, најчесто на роденденски прослави, нови години, свадби. Седнувавме околу трпезариската маса, ги гледавме нашите фотографии и секогаш раскажувавме нови и нови нешта за нив. Денес, семејните албуми се наоѓаат во нашите мобилни телефони. Ништо не е како тогаш.

Активен си на „Инстаграм“. Успеа ли да ја надминеш Лила со бројот на следачи? 

Неееее. Лила е надвор од конкуренција. А јас сум само една обична инфлуенсерка од машки пол што има свои верни следачи. Во суштина јас на „Инстаграм“ го правам токму спротивното од колешките. Се обидувам да го прикажам мојот живот онака каков што е тој навистина. Инфлуенсерките тоа го прават малку поинаку…

Не се сеќавам дека сум одбил некого. Еве во моментот завршувам нови текстови за Тамара, веќе завршив неколку за новиот албум на „Нокаут“, па уште неколку за албумот „Игор и Харе 30 години“, кој треба да излезе пред летото. Но, сакам да пишувам и за нови луѓе, кои во меѓувреме се појавуваат. Еве токму овие денови завршувам текст за Кристина Димитри, една млада жена која сака да сруши многу предрасуди. Мора да признаеш дека е опасна мотивација за маж во години како мене да пишува феминистички стихови… хе, хе, хе, хе.

Александра Георгиев