Јонуз: Кој ја сака Македонија? Никој! Дури ни Македонците, ако ја сакаа политичката сцена ќе беше поинаква!

Зошто на Македонија да не ѝ се случи народ?!

Поделбата на народот е доведена до совршенство. Данокот што го плаќа на таа поделба е голем, но секако е помал од интересите на жупанијата на кои им припаѓа тој поделен народ. Најопасен елемент во таа поделба е етноцентричниот момент на секојдневната пракса. Создадени се два различни света, кои во „брак од интерес“, што е опстанок на земјата во процесот на евроинтеграциите, се чини дека сè функционира, но со услов ако некому нешто не му се допаѓа, ќе се заканува со дестабилизација.

Пишува Агим ЈОНУЗ, во колумна за Коха.мк.

За да има држава, мора да има народ. Ние немаме луѓе. Имаме големо стадо, кое во основа е поделено на овчарите кои одлучуваат која трева да пасат, од кој поток да се напие вода и кои овци да се направи стадо. Македонија е специфична земја по многу нешта. Една од специфичностите е фактот дека што и да се случи, во секоја ситуација нема да се приклучат ни половина од луѓето, а уште помалку од половина. Македонија нема здрав народ. Не изгради никаков вид, ако се водиме од поентата дека внатре сите „се Македонци, граѓани на РМ“! За да имаш народ на кој можеш да се потпреш како држава, мора да имаш народ кој носи емоции кон државата. Како и да се вика државата и за која држава зборуваме, ако државата не ја чувствувате како свој дом, како мајка, како дел од себе, се друго е осудено или на уништување, или под забите на времето. јадејќи ја како најобична краставица. Па, тука имаме многу елементи за разговор. Кој ја сака Македонија? Никој! Дури ни Македонците, бидејќи доколку навистина и искрено ја сакаа, без калкулации и лични интереси, македонската политичка сцена ќе имаше сосема поинаква слика.

Македонски обединет патриотски кор, сеедно! Фотографија на која не би разговарале за Македонци кои се поделени на предавници и патриоти, левичари или „комунисти и вмровци“, туку би имале табла што навистина го носи името „Македонија“ што се споменува и во Библијата. , би го чувале како реликвија не само во срцето, туку и во односот кон државата како свој дом. Зошто го кажувам сето ова? Многу едноставно. Кога една држава е во криза, кога е незадоволна од политиката и односот меѓу државата и народот, кога ќе види дека пропаѓа, народот протестира. Прави бунтови, револуции, менува влади, „шутира сè напред“! Во Македонија имаме многу специфична ситуација во однос на ова прашање. Овде сите се бунтуваат и никој всушност нема намера, сила и богами ни „газот“ да го помести за направи нешто порадикално од најобичните навреди по кафулињата, „ да ѝ е*** на државата“! И завршува со таа најобична пцовка.

Ајде да видиме кои се причините зошто никогаш не може да ѝ се случи „народ“ на Македонија, или подобро да кажам, зошто во Македонија нема критична маса што ќе излезе на улица и ќе каже „доста е од ова, не може вака да продолжи.” Единствената форма за која можеме да кажеме дека барем малку личеше на „се случува луѓе“ беше шарената револуција. Не ми се верува дека лично потрошив толку многу енергија и време за да го поддржам тоа. Се покажа дека е „шарена лага“ наместо револуција. Зоран Заев, тогаш максимално ја злоупотреби волјата на голем дел од обединетиот народ да направи сериозен модел на „Македонија, дом и општество за сите“. Македонија беше последна за СДСМ и ДУИ. Луѓето кои покажаа одредена волја за „обединување“ на крајот се вратија дома „намочани“. Лично мислам дека по шарената револуција никогаш нема да можеме да видиме толку обединет народ на скопските улици, кој за прв пат измешал знамиња, насмевки и добра волја да смени нешто. Како и да е. Еве, шарената револуција ја пишуваме како „мртвородено“ бебе. Трагично, а шансата на сите им беше пред нос. За општа популарна заедница. Политичката сцена по шарената револуција донесе само уште поголема биполарност на односот позиција-опозиција, а со тоа и уште поголема поделба меѓу луѓето. Разочаран од се што е додадено на веќе постоечкиот. Животот продолжи да тече, но еден елемент беше закопан уште подлабоко во потсвеста на луѓето, а тоа е трагата што вели „на кого да му веруваме да не врати заедно“? Никој! Изгубена е можноста општата популација да почувствува дека е народ кој може нешто да промени со својот бунт, да исправи, да напредува во мултиетничката средина во Македонија, кој може да излезе на улица и да бара промени државата.

И така, шарената револуција, и атмосферата на единство, како и сето она на што народот едноставно се надеваше, „отиде на п… на мајката“! Социјално уништените луѓе, очајот и досадата се приведени. Дури и долниот дел остана над главата, судејќи според положбата каде што се наоѓаме. Ние сме на дното. И покрај сето ова, немаме критична маса која ќе се побуни и ќе бара решение и излез во вид на некаква револуција. Никој не бара „пиштоли и крв по улиците“. Никој не треба ова. Но, ни треба „гласот на народот“. Па, повторно е невозможно. Зошто!? Ете зошто.

Од почетокот, кога Македонија стана независна и автономна, следниот ден беше усвоена латинската фраза „Devide et impera“, што во превод значи раздели па владеј. Раздели па владеј отсекогаш бил моделот по кој функционирале многу општества и демократии, но никаде не може да се забележи таква неодговорност кога се во прашање интересите на „Про патрија“ (за татковината). Во еден апсолутно неискусен политички свет, во кој примарна цел е да се владее по секоја цена, на најбрутален начин беше засенета изградбата на здрава нација, што значи народ политички поделен, но обединет со државата. Одделени со етноцентричен систем на „политизација“, се засени чувството „Македонија е мојот дом“. Изразот „Pro Patria vitam damus“ беше и остана само фолклор во одредени ултранационалистички кругови, кои во секојдневната практика на политиката покажаа и докажаа дека само фолклорот е слободен кога некој однадвор го притиска. Најдобар пример за тоа е меѓународната заедница. Ниту тој не е виновен, бидејќи ние сме еден од најуникатните народи на планетата. Најдоа „село без кучиња“, па си играат со нас, кој како сака. А ние, како сом, скокаме на секоја јадица, особено на приказната наречена „Евроинтеграции“, затоа што станува се појасно дека единствениот начин да не се распадне оваа држава е да влеземе во системот што ќе не води сам по себе, додека ние како овците само ќе стадо.

Да се ​​вратиме на поентата на оваа колумна и да го поставиме експлицитно прашањето зошто Македонија не може да има еден народ. Ова прашање го поставувам пред се размислувајќи за општествениот аспект, за незадоволството од егзистенцијалниот карактер и на крајот на достоинствениот човечки живот. За нефункционалноста на државата во друга колумна. На дневна основа, во која секој граѓанин без разлика дали е „Турк или каур“ го доживува најдлабокиот крај! Па, нема луѓе кои би го преживеале сето тоа на едно место без да излезат на улица. Тоа е поентата. Кој ќе го извади народот на улица? Против кого? Кои луѓе да ги извадиме? Албанци, Македонци, сите заедно или?… Поделбата на народот е доведена до совршенство. Данокот што го плаќа на таа поделба е голем, но секако е помал од интересите на жупанијата на кои им припаѓа тој поделен народ.

Најопасен елемент во таа поделба е етноцентричниот момент на секојдневната пракса. Создадени се два различни света, кои во „брак од интерес“, што е опстанок на земјата во процесот на евроинтеграциите, се чини дека сè функционира, но со услов ако некому нешто не му се допаѓа, тоа ќе се заканува со дестабилизација. . Албанската страна стана експерт за ова. Во превод би звучело „еве, заедно правиме држава, но ако нешто не ми се допаѓа, ќе ја убијам… земјата и мајката“.

Па, како очекувате Македонците да излезат на улица и да му кажат на политичкиот свет „Еј се случува луѓе“. На уште пониско ниво, во народот, албанските политички партии функционираат по системот на „задолжување“ или популарно наречен „Долг кон партијата“! Кој смее да протестира на улица ако некој го вработил, му дал денар од црни фондови, го спасил брат му од затвор и триста други измами? И така, колку што има политички партии, толку има новосоздадени „приватни партиски војски“ кои во секој момент можат да излезат на улица, но сигурно нема да бидат „луѓе од случувања“. Не е поентата да излезе голема група на улица, туку оваа група да се меша со различни партиски војски, националности, вери и се што ги разликува, а само едно ги спојува. И ова е глад, очај, фрустрација, недостаток на перспектива и социјален мрак.

Македонците се трагедија сама по себе. Албанците се барем единствени меѓу себе кога е во прашање етничката кохерентност. Колку и да се поделени, ако се работи за „алшкитаризам“ (Албанија), може да се собере само во една група. Македонци – не! Па сега воопшто не станува збор како што кажав „Албанија“, туку за празен стомак. Но, сепак, можете да го соберете. Македонците со својата поделба не оставаат простор за формирање маса која нема да прашува на улица дали сте ВМРО или СДСМ. Крварењето, поделеноста по многу прашања е преголема. Бруталната битка меѓу двете најголеми македонски политички партии создаде непремостлив јаз меѓу македонскиот народ. Тоа ќе трае долго време. И ако сме искрени, што би очекувале луѓето да се соберат на улиците и да протестираат за социјални прашања додека трае битката помеѓу две партии кои работат во племенски систем со нивните Индијци на улиците. Кого да се турка и едноставно нема трета политичка, граѓанска опција, ниту некој ќе го дозволи тоа во вистинско време.

И конечно, повторно ќе поставиме едно банално прашање кое нема одговор, барем засега. Како можете да ги извадите сите тие „и Турци и Каури“ обединети како маса народ на улица и да станат „народ“! Тие се поделени на сите основи. Политичарите можат слободно да спијат затоа што нема начин, нема кој и нема единство на овој народ да излезе обединет на улица и да ги отстрани политичарите во п…. мајчина!!! И не дека нема потреба, не во една, туку во три стр… на мајката!

ООО ЏЕМААТ! Дали е можно да се биде толку беден и глуп да се види дека политиката „те тепа и тебе…“ И пред се велите „благодарам“! Не можам да ве разберам. И што заслужувате? Дури и ова е премалку за тебе! Ама не ми е јасно дали повеќе сакаш да те тепаат или да те …! Се разбира, во мозокот!

П.С. Во текстот изразот „ооо собрание“ е фигуративен, почит и чест кон вистинските верници и постарите лица (забелешка на авторот).

Извор: Коха.мк