КОЈ БЕШЕ СИНИША МИХАЈЛОВИЌ: Момче со заразна насмевка од Борово, освојувач на Купот на шампионите, симбол на БОРБАТА ЗА ЖИВОТ

Веста за смртта на Синиша Михајловиќ го потресе целиот свет, не само Србија и Италија, земји кои популарниот Миха ги сметаше за свои.

Синиша Михајловиќ три години водел безмилосна битка со леукемијата. Се бореше со неа, се бореше до крај. За жал, болеста беше посилна, на Миха му го одзеде животот на 54-годишна возраст. Целата планета ја оплакува неговата смрт.

Синиша Михајловиќ беше еден од најголемите српски фудбалери на сите времиња. Тој беше симбол на моќната Црвена звезда во 1991 година, со која го освои Купот на шампионите во Бари и Интерконтиненталниот куп во Токио. Тој беше стрелец на еден од петте пенали против Олимпик од Марсеј, кои на црвено-белите им го донесоа „шампионскиот пехар“, што го направи клубот еден од великаните на сите времиња.

Роден е на 20 февруари 1969 година во работничко семејство во Борово насеље, Вуковар. По неуспешното тестирање во загрепски Динамо, професионалната кариера ја започна во новосадска Војводина. Како што пишува Mozztartsport, спортскиот директор Милорад Косановиќ потоа додаде неколку талентирани млади момчиња како Славиша Јокановиќ, Будимир Вујачиќ и Мирослав Тањга во искусното јадро предводено од Милош Шестиќ. Резултатот стигна веднаш, под водство на Љупко Петровиќ беше освоена титулата шампион на Југославија. Воша освои три бода повеќе од Црвена звезда, пет од Хајдук, четврти беше Рад, петти Динамо, шести Партизан…

Љубо Петровиќ потоа пристигна во Црвена звезда на инсистирање на Драган Џајиќ. Првиот трансфер што го постигна по своја желба беше доаѓањето на Синиша Михајловиќ на Маракана во декември 1990 година за околу 1.000.000 марки. Во Белград поради косата го доби култниот прекар „Барбика“. Договорот беше потпишан на четири години, но по освојувањето на титулата европски првак во култното финале со Олимпик Марсеј во Бари, беше јасно дека Синиша нема да остане во клубот до неговото истекување. Со пехарите од Купот на европските шампиони, Интерконтиненталниот куп и две титули во првенството на Југославија во летото 1992 година замина во Рома, која тогаш ја тренираше Вујадин Бошков.

Михајловиќ подоцна ќе ги опише тие две сезони како најлоши во кариерата, иако за нив може да зборуваме и како клучни, бидејќи токму во Рим, Бошков го прекомандува на позицијата лев бек, а Синиша успеа да го задржи местото како стартер, иако тогаш можеа да играат само 3 странци во првите 11, а Рома веќе ги имаше Алдаир, Томас Хеслер и Клаудио Канија, а Абел Балбо во втората сезона.

Сепак, немаше очекувани резултати, па во 1994 година Михајловиќ се пресели во Сампдорија, каде повторно играше со својот соиграч од Звезда, Владимир Југовиќ. Тренер беше Свен Горан Ериксен, во тимот на Валтер Зенга, Сампдорија играше во полуфиналето на Купот на победниците на куповите во 1995 година, но беше елиминирана од Арсенал во пенал рулетот. Немаше голем успех во Серија А.

Во летото 1998 година, по Светското првенство во Франција, во кое СР Југославија се соочи со Холандија во осминафиналето, Михајловиќ замина во тогаш моќниот Лацио под водство на Серџо Краниоти. Тренер беше Ериксен, а овојпат имаше и трофеи. Првиот беше освоен веќе во август во Суперкупот против Јувентус. За Лацијалите тоа беше еуфорично лето, бидејќи покрај Михајловиќ пристигна и Дејан Станковиќ, подоцна двајцата станаа кумови, како и веќе докажаните гол-машини Марсело Салас и Кристијан Вијери.

Следната година Лацио го освои Купот на победниците на куповите, последното издание на тоа европско натпреварување, совладувајќи ја Мајорка во финалето со 2:1, а во 1999 година го освоија и Суперкупот на УЕФА, победувајќи го Манчестер Јунајтед со 1:0. Веќе во следната сезона, 1999/2000, Лацио ја покори Серија А и го освои само второто скудето, а Купот за комплетирање на двојната круна. Во таа година Михајловиќ играше и на ЕП со Југославија, а последниот пехар во дресот на римскиот клуб го подигна во 2004 година во финалето на Купот против Јувентус.

Веднаш потоа се пресели во Милано каде како еден од најискусните играчи заедно со неговиот голем пријател Роберто Манчини го предводеше Интер до пехарот во Серија А, два трофеи во Купот и еден во Суперкупот.

Веднаш по завршувањето на својата играчка кариера, тој скокна во тренерската кариера како помошник на Манчини и остана таму додека Масимо Морати не го отпушти Манчини за да го доведе Жозе Мурињо. Михајловиќ потоа ја започна својата самостојна кариера, на Апенините ги водеше Болоња, Катанија, Фиорентина, Милан, Торино, девет дена подоцна Спортинг Лисабон и повторно Болоња, каде болеста стигна до него.

Помеѓу сето тоа беше селектор на Србија од мај 2012 до октомври 2013 година, но таа функција ја напушти откако не успеа да се пласира на Светското првенство во Бразил во конкуренција на Бегија и Хрватска, иако врвот на Фудбалската асоцијација, и добар дел од јавноста, беше за негово останување поради неговиот допадлив стил на игра.

Од европски аспект, неговата тренерска кариера беше одбележана со лансирањето на тогаш 17-годишниот Џанлуиџи Донарума на голот на Милан. А играчката, знаете, проектили од слободни удари. Во 1990-тите, никој немаше таков шут.