Вартоломеј ја обвини Руската црква за ерес и за инструмент на крвавиот режим на Путин

Искривената православна вера (т.е. црковно кажано ереста) „стана основа на идеологијата на режимот на Путин“. Ова е главната теза на големиот програмски говор на Вселенскиот (Константинополски) патријарх Вартоломеј (Архондонис), „првиот по чест“ јерарх во светското православие.

Тој ги искажа овие силни зборови на Конференцијата за меѓународна политика што се одржува деновиве во Абу Даби, како платформа за презентирање на деталниот план за разрушување на глобалната структура на Руската православна црква, која е цврсто споена со режимот на Путин и се подготвува да ја сподели неговата историска судбина.

Тоа е еден вид „Валдај“ клуб, под претседателство на раководителот на Францускиот институт за меѓународни односи проф. Тјери де Монтбриал и обединител на авторитетни политиколози и дипломати од Истокот и Западот. Оваа година, Конференцијата за меѓународна политика, организирана од истоимената фондација, беше целосно посветена на настаните во и околу Украина. А водачот на светското православие, кој поседува докторски степен од Минхенскиот и од Папскиот Григоријански универзитет, предложи своја анализа за причините за таа катастрофа, врз основа на црковната историја и канонското право.

Постсекуларизмот, кој ги замени капиталистичкиот материјализам и комунистичкиот атеизам, ги направи религиозната реторика и символите многу популарни во меѓународната политика. Но, спојувањето на овие символи со неоимперијализмот на Москва, остатоците од советската идеологија и паранојата на еден и единствен политички лидер создаде многу грозен, крвав хибрид. За прв пат Вартоломеј толку категорично со толку остри зборови го нарече взаемодејствието на Руската православна црква со режимот на Кремљ.

Но, со избувнувањето на војната во 2022 година, особено откако руската пропаганда почна да ја превртува во „свештена“, се покажа дека, дури и во нашиот „просветен“ век, ереста може да доведе до масовни крвопролевања во безумен обид да се уништи една од најголемите европски држави – Украина.

Вселенскиот патријарх не го смета руското православие за ерес, бидејќи го признава неговиот „огромен интелектуален, духовен и уметнички придонес“ во христијанската традиција. Според него, ерес е идеологијата на „рускиот свет“, која ја пропагираат патријархот Кирил (Гундјаев), Владимир Путин и нивните идеолошки слуги, кои цинично го користат „оживувачкото религиозно чувство на народот“, коешто го имаат претворено во политичка алатка за своите безумни цели. Без опитот на потопување во советскиот атеизам, кој го отсече народот на Русија од континуитетот на духовниот живот, од традицијата, идеологијата на „рускиот свет“ не би можела да ги зароби умовите на Русите. Таа идеологија е постмодерно неоправославие кое како во едно шише ги слеало само надворешните атрибути на предреволуционерното царско православие, густината на советскиот атеизам и психичката траума, која останала по распадот на СССР.

Од времето на монголско-татарската инвазија, која ги постави темелите на московскиот империјализам, територијата на современата Украина се потопи во вековен процес на прераспределба меѓу моќните соседи. „Оваа дијалектика на создавање и уништување ја објаснува појавата на посебен украински идентитет“, вели патријархот Вартоломеј. „Во текот на вековите населението на Украина било подложено на последователни туѓи доминации: руска, полска, монголска, литванска или австриска. Дваесеттиот век беше особено тежок за Украинците. Тие го преживеаја големиот сталинистички глад (Гладомора) и се најдоа во епицентарот на вооружената конфронтација меѓу Советскиот Сојуз и нацистичка Германија. Таквото тешко историско искуство „ја објаснува желбата на Украина да се издвои од руската целина и да се сврзе со Европа и нејзините вредности.“ Вартоломеј не го сведува „украинството“ само на специфика на политичката историја на Украина. Патријархот ги гледа неговите подлабоки корени во религиозниот развиток на Украинците, кој, веќе од 14. век, се движи по сосема поинаков вектор од оној на Москва. Како константинополски патријарх тој сведочи дека украинското православие се развива токму во рамките на византиската, „вселенска“ парадигма, додека московското православие се изолира, а руската религиозна идеологија се претвора во секташка.

Средновековниот концепт на „Москва – третиот Рим“ станува основа за агресивното спротивставување на Московија – Русија кон останатиот свет, „лежејќи во злото“ и „месијанските“ стремежи на Московја да го „ослободи“ целиот тој свет, т.е. да го вклучи во нејзината замислена светска империја. Патријархот направи тривијална паралела помеѓу „месијанството“ на Москва и „идеите на германскиот национализам“ кои созреале во 19 век и отвориле врати во 30-те години на минатиот век.

Пред речиси 200 години, државната црква на Руската Империја започна да го цепи православниот Исток, откинувајќи ги од Вселенската патријаршија словенските цркви организирани по етнички принцип. Доктрината за етничкиот принцип на црковно организирање е осудена во 1872 година од соборот во Константинопол како ерес на етнофилетизмот („форма на црковен расизам“, како што објаснува Вартоломеј).

После тоа, Црквата на Руската империја наводно официјално се согласи со оваа осуда, но си продолжи со политиката. Уште во советската епоха, кога раководството на КГБ им даваше задачи на своите агенти во расо, испратени вон границите, под закрила на Руската православна црква, постојано се нагласуваше неопходноста од „поткопување на непријателското влијание на Константинополскиот патријарх“.

Коментирајќи го говорот на Вартоломеј на неговото излагање на 13 декември, главниот пропагандист на Кремљ, Владимир Соловјов, ја продолжи таа линија, нарекувајќи го Вселенскиот патријарх „американски мелез“ и „сатанист“ на својот вообичаен начин. Од своја страна, патријархот Вартоломеј ја постави Руската православна црква за одговорна за мотивирањето и потурнувањето на режимот на Путин кон почеток на новата светска војна.

Во денешно време, старата ерес на етнофилетизмот во Руската православна црква е доведена до фаза на „етнотрибализам“ – доктрина за супериорност („посебна мисија“) на еден посебен народ над сите останати. Идеологијата на „Рускиот свет“, призна патријархот, „е инструмент за легитимирање на рускиот експанзионизам и основа на неговата стратегија. Очигледна е врската со минатото на етнофилетизмот и сегашноста на „Рускиот свет“. Така верата станува основа на идеологијата на крвавиот режим на Путин“.

Очигледно, патријархот Кирил е поткрепуван само од своите потчинети структури во Руската федерација и Белорусија, но дури и украинските епархии лојални на Руската православна црква се оградија од неговата позиција. „Руската црква ги користи средствата на државата за да го воспостави своето влијание врз канонската територија на другите цркви, и покрај најелементарните правила за црковната организација на православието. Станува збор за создавањето на „Африканската егзархија“ на страна на Руската православна црква и привлекувањето на африканско свештенство од Александриската патријаршија во неа, и покрај фактот што, Александриската црква е основана во 1 век од Христа од апостолот Марко и нејзината јурисдикција над африканските територии никогаш не била доведена во прашање во историјата на Христијанството. Карактеристично е што „егзархијата“ на Руската православна црква постигна максимален успех во африканските земји, каде што приватната руска армија „Вагнер“ врши големо влијание…