Мрачните режими нарачуваат убиства низ Европа: СЕ ПОВЕЌЕ АТЕНТАТИ!
Европа им дозволува на режимите на Иран и Русија неказнето да ги ликвидираат политичките противници на Стариот континент, пишува Политико, анализирајќи случаи на убиства или обиди за убиства во Европа нарачани од авторитарните режими на тие две земји. Според авторот на написот во Политико, тактиката на Техеран и Москва успева најмногу затоа што Европа се колеба да ги казни сторителите, а тоа само уште повеќе ги мотивира бескрупулозните влади да ги решат проблематичните граѓани – со нивно отстранување.
Се разбира, тие две земји не се единствените кои прибегнуваат кон метод стар колку светот. Сепак, постои суштинска разлика помеѓу Западот и овие режими, тврди авторот.
„На Запад тоа е последното средство (пример е случајот со Осама бин Ладен), а во земји како Северна Кореја тоа е прво (како во случајот со ликвидацијата на Ким Џонг-нам, полубратот на актуелен лидер на таа земја)“, пишува Политико.
Неказнувањето ги зачести атентатите. Во изминатите неколку месеци Иран нападна неколку континенти – од Јужна Америка до Африка. Во Колумбија полицијата уапси двајца мажи под обвинение дека планирале убиство на поранешен израелски агент и група Американци. Русија, исто како Иран, убиваше од Париз до Берлин, па дури и Вашингтон во изминатите години.
Меѓу попознатите крвави пресметки на иранското раководство е ликвидацијата на Шахријар Шафик, внук на прогонетиот Шах, кој беше убиен со два истрели во главата во 1979 година во Париз пред куќата на неговата мајка. Иранските одреди на смртта дејствуваа во следните години од Шведска до Швајцарија. Абдул Рахман Гасемлу, водач на курдското малцинство во Иран, беше убиен во 1989 година во стан во Виена. Убиецот се засолнил во иранската амбасада, а подоцна ја напуштил земјата. Се верува дека еден од луѓето вклучени во неговиот атентат бил Махмуд Ахмадинеџад, кој подоцна стана претседател на Иран.
Понекогаш се прибегнуваше кон особено сурови убиства, за да се всади страв во коските, како во случајот со помодрениот поп пејач Ферејдун Фарохзад, кој беше убиен во својот дом во Бон. Му биле отсечени гениталиите, јазикот и главата.
„Приоритет на иранскиот режим е внатрешната стабилност. Сите противници се гледаат како закана за таа стабилност. Исто така постои и страв од прогонетите откако ајатолахот Хомеини ја водеше револуцијата од странство“, изјави за Политико еден западен разузнавачки извор.
Многу ирански атентати во Европа успеаја, но некои не одеа според планот. Така, во 2018 година цел беше група на Иранскиот национален совет за отпор во Париз. Меѓу насобраните требаше да биде и Руди Џулијани, тогашниот адвокат на Доналд Трамп, а откако американските разузнавачи ги известија своите европски колеги што се случува, планот беше спречен и шест лица беа уапсени. Меѓу нив бил и ирански дипломат уапсен во Белгија додека се обидувал да се врати во Австрија, каде што имал дипломатски имунитет. На атентаторите им обезбедил детонатори и други работи потребни за да се направи бомба. Тој е осуден на 20 години, но прашање е колку ќе одлежи.
Иран имаше решение и за тоа, па уапси неколку странски хуманитарни работници и ги приведе, со што доби можност да ги разменат заробените граѓани. Апсењето на агентот Асадола Асади би можело да биде причината поради која Иран се повеќе вработува странски криминалци. Еден од методите на Иран е да ги намами неистомислениците во „пријателските“ земји од кои ги екстрадираат по разни измислени обвиненија до иранското правосудство. Една од нив е иранската новинарка Рухола Зам, која беше намамена од Париз во Ирак и уапсена таму во 2019 година. Беше обесена во 2020 година.
Американските власти успеаја да спречат обид за киднапирање на новинарката и активистка Алинеџад од Бруклин. Амбициозниот план за киднапирање вклучуваше глисер, танкер и Венецуела. Спречен е и наводниот напад на Мајк Помпео и Џон Болтон, соработници на претседателот Доналд Трамп, поради убиството на генералот Касим Сулејмани.
Европа повеќе не се осмели кога беше во прашање Русија, која пред анексијата на Крим во 2014 година ги ликвидираше своите опозиционери ширум светот. Најпознатата жртва беше Александар Литвиненко, поранешен агент на КГБ кој пребегна во Англија и беше отруен со полониум во 2006 година во Лондон. Во следните месеци и години, бројот на „мртви“ тела само се зголемуваше. Меѓу оние во Русија, најпозната новинарка е Ана Политковскаја, а светот горе-долу не реагираше ниту кога Борис Немцов почина недалеку од Кремљ во 2015 година, ниту кога поранешниот руски агент Скрипел и неговата ќерка беа отруени во паркот мирниот град Солсбери, или кога Алексеј Навални примен на лекување поради труење во Берлин во 2020 година. Во 2019 година, руски атентатор го застрела Чеченецот Залимхан Кангошвили, обвинет за тероризам во Москва, во парк во близина на германското Министерство за внатрешни работи.
Конфликтот во Украина откри колку е лесно да налеташ на нож или да паднеш од прозорец ако му замериш на рускиот државен врв со оглед на информациите за ненадејната и бизарна смрт на високи функционери во Русија.
„Токму од примерот на Русија и молкот за убиствата во нејзиното раководство, Европа треба да научи и да го примени она што го научила во Иран, имајќи ги предвид убиствата во странство и дома, особено во последниот бран социјални протести и не замижувајте пред тоа заради евтина енергија додека не биде доцна“, заклучува авторот на Политико, предупредувајќи на опасноста за европскиот континент што произлегува од иранската нуклеарна програма.
