За неговиот гол на Пољуд во 1983 година навиваа 20 милиони во СФРЈ, а Младен Делиќ тогаш ја кажа таа историска реченица – Ова е приказна за фудбалерот кој го нарекувале “волк-самотник”

Поранешниот репрезентативец на Партизан и Југославија, 63-годишниот Љубомир Радановиќ од Цетиње имаше многу успешна фудбалска кариера, но ќе остане запаметен по решавачкиот гол во Пољуд против Бугарија во 1983 година, со кој Југославија се пласираше на Европското првенство во Франција. Тој го постигна тој гол на само неколку минути пред крајот на натпреварот при резултат 2:2, а ниту еден спортски репортер не прослави спортист како легендарниот Младен Делиќ потоа со зборовите: „Луѓе мои, дали е тоа можно? Радановиќ, Радановиќ!“ И така неколку пати додека не му пукна гласот.

Радановиќ и сега се гордее со тоа што фрли во транс 20 милиони жители на поранешната држава, но малку му пречи кога целата кариера ќе му се сведе токму на таа цел. На неодамнешната средба на фудбалерите од поранешна Југославија, организаторите од Улцињ први го поканија да излезе на сцената при претставувањето на фудбалските легенди и со тоа му направија голема чест, но на секој чекор, речиси сите го „поздравуваа“ со тој деличев извик од Пољуд.

„Да, да, се е можно…“ им порача Радановиќ со насмевка на сите што го потсетија на тој настан, а една госпоѓа толку многу го воодушеви што ја прегрна.

Мојата сопруга ми донесе постер од неделен магазин кога бев млад и убав за да го потпишам. Ми донесоа фотографии од аеродромот во Сплит. Јас на фотографијата со мојот двегодишен син Гаврила, кого го држам во раце откако, по натпреварот, покојниот Милорад Јешиќ и јас со семејството одлетавме во Белград. Дали верувате дека никогаш лично не сум го запознал Младен Делиќ? А тој ме прослави! Добро, и јас него…

Дури следниот ден вашиот колега Зоран Миловиќ од белградски „Спорт“ ми кажа за Делиќ и неговата екстаза. Откако го постигнав голот, најважно ми беше да преживеам. Прво, Ѕвездан Цветковиќ скокна врз мене и ме собори на тартан патеката, а кога паднав, сите скокнаа врз мене; колена, лактови. Имаше и неколку удари со мојата глава на тартан патеката. За среќа, тартанот беше мек, а главата ми беше тврда – се присетува Радановиќ на настанот што се случи на 21 декември, односно пред речиси 39 години.

СЕМЕЈСТВО НА СТАДИОН?

Бато, како што го нарекуваат Радановиќ, вели дека неговото семејство било неговиот најголем противник кога играл.

Не ми се допаѓаше моето семејство да доаѓа на стадион. Но, се случи токму тогаш против Бугарите во Пољуд да бидат и неговата сопруга Светлана и синот Гаврило и вујко му Крсто, кои исто така живееле во Сплит. Таму сè уште живее тетка ми Гога, која многу ја сакам. Отидов за репрезентацијата да играм против Велс и жената реши да дојде со малата кај вујко ми за да не биде сама со детето седум дена во Белград. Но, таа не се осмелила да оди на мечот додека вујко и не и рекол: „Ајде да одиме, ако изгубиме, нема ни да кажеме дека сме биле на стадион, а ако победиме ќе славиме, па Љубо ќе победи“ – Не се лутев тогаш, се присетува Радановиќ на сеќавањата на починатиот – вујко и сопруга и син, кој и самиот сега има две деца. Љубо има и син Марко. Тој е многу горд на двајцата бидејќи успеаја во животот и надвор од фудбалот.

Гаврило, кој го доби името по мојот покоен татко, е менаџер во голема транспортна компанија, 37-годишниот Марко зборува шест јазици и е активен и во туризмот и во фудбалскиот менаџмент. Сите живееме во Белгија, каде што играв. Јас и мојата покојна сопруга секогаш бевме пријатели со нашите деца, но секогаш бев поостар. За мене и на теренот и во животот се знаеше дека се мора да биде совршено, правилно, искрено и чисто, а мојата покојна мајка Бранка, која ме обликуваше како личност, беше многу поразлична од мене.

Толку многу ме поддржуваше во се што сестра ми Тања можеше опасно да и се налути, што навистина и пречеше. Кога решив да не одам во војска, таа ми рече: „Во ред“. Кога решив дека нема да студирам во Дубровник, туку во Сараево, ми рече: „Па, добро одлучи“. Јас и велам: „Мајко, ќе купам кола“, а таа вели: „Ако, така треба“. Кажи ми сега, дали некој од вас би се однесувал така со своето дете без да знае каде е, каде оди, што прави? Тоа беше големата доверба на мајка ми во мене, а не невнимание.

Мојот покоен татко никогаш не ми прости што не му дозволив да биде со мене кога дојдовме од Цетиње во Партизан на преговори. Чекаме во градината на Хумска 1 да ни се јават, а кога ми се јавија, му реков на стариот: „Остани ти таму, јас сам ќе средам!“ Тој го поминал целиот свој живот закрепнувајќи се од тоа. На крајот ми рече дека ми простил, но дека не заборавил.

СЕКОГАШ „НА СВОЈА РАКА“

Радановиќ го нарекуваа „волк-самотник“на теренот, не затоа што не се дружеше со соиграчите, туку затоа што имаше свои силни ставови од кои не се откажува дури и по цена да биде презирен и санкциониран.

Не сум луд тип, но отсекогаш сум бил сам и го правев она што мислев дека е правилно и фер. Никогаш не бев за кланови, поделби, секогаш се стремев да бидам коректен и искрен. Во репрезентацијата на Југославија, Марко Млинариќ од Динамо Загреб ми беше исто толку пријател и колега како и мојот соиграч од Партизан. Не бев ни за лигавост, кланови. Знам дека Сафет Сушиќ, Златко Вујовиќ, Фарук Хаџибегиќ и други ми замеруваа кога бев против нивниот став дека постарите играчи во репрезентацијата мора да се држат заедно. Им кажав дека постарите селектори немаат потреба ни да не канат ако помладите се рамноправни како нас или подобри.

Мислев дека и тие треба да заработат нешто и да стекнат фудбалско име за да остварат добар трансфер. Не заборавајте, тогаш на 28 години заминубавме во странство, а дотогаш се „животареше“. Исто како кога бев млад, за Лука Перузовиќ велев: „Дали ќе пропушти утакмица за ние помладите да заработиме нешто“.

Радановиќ знаеше да им се жали на селекторите, а знаеше и да му удри шамар на соиграчот. Се со цел да се донесат правото и правдата на иста страна од улицата.

Многу ми пречеше „шламперајот“ во раководењето на југословенската репрезентација од страна на еден селектор и неговиот штаб. Сите сме во спортски тренерки, чекаме во автобус, а тој доцни дваесет минути и пристигнува во некакви фармерки. Морав да му приговарам, иако имаше и постари играчи од мене. Или кога играв во Партизан… морав да му удрим шлаканица на помлад играч кој почна да го навредува капитенот на тимот и мојот цимер затоа што му се спротивстави да не ја потопува пластичната чаша од која пиеше во голем казан со чај. Треба да се знае редот, затоа јас не се занимавав со некој голем бизнис во спортскиот менаџмент бидејќи таму перфекционизмот не е баш добредојден збор – вели Бато, кој прекарот го добил по неговиот вујко и имењак кој загинал во Втората светска војна како борец на Петтата пролетерска бригада.

ИГРАЛ И СО ТЕМПЕРАТУРА

Љубомир беше сведок на многу работи, но ретко зборува за тоа. Особено за односот помеѓу родителите и спортистите.

На родителите на фудбалерите им советувам да не поставуваат нивоа на своите деца до кои не можат да стигнат и да ги критикуваат поради тоа. Еве, нека се угледаат на мајка ми! Поддржете ги децата, но знајте ги нивните граници!

Вие „постигнавте“ по 34 одиграни натпревари да не отидете на Светското првенство во Италија во 1990 година, а имавте само 28 години?

Човек или има карактер или нема, а јас ја имав. Го зборував она што го мислев и не размислував за тоа со кого зборувам: Со Бог, таткото или синот. Па, мора да платите нешто за карактер! Горд сум, на пример, што со Партизан ги одиграв сите 34 натпревари во првенството за една година. Дури изиграв еден натпревар со температура од 38, а го чував фантастичниот Пижон Петровиќ. Излегов на полувреме, а учинокот е забележан, како и резултатот 0:0. Одиграв 34 натпревари за репрезентацијата и секогаш бев во првиот состав, освен во два случаи. Првиот пат беше против Луксембург, кога не можевме да постигнеме гол на гости, па наместо мене го претстави напаѓачот, а вториот по моето доаѓање од војска.

Тогаш бев на клупата, но тогаш Англичаните не декласираа. Сите ме споменуваат по мечет во Пољуд, а не континуитет и професионализам во кариерата – вели Радановиќ.

Напишете и дека се сеќавам на Сплит, не само поради гостувањата кај вујко ми и голот на Пољуд, туку во Сплит кај старата Плинара, како 14-годишен пионер на Ловќен, го одиграв првиот натпревар под рефлектори против Хајдук. Тогаш за мене беше истото силно чувство како со тој гол во Пољуд, што се случи една деценија подоцна.