Љубовни приказни од поранешна Југославија кои и денес се прераскажуваат

Милена Дравиќ и Драган Николиќ
Милена и Драган ги спои филмот. Тие се запознале на снимањето на филмот „Хороскоп“ во 1969 година, а две години подоцна, во декември 1971 година, двајцата се венчале додека го снимале на филмот „Како се заљубиа двајца будали“.

„Ја снимавме драмата во Звездарска шума. За време на паузата за ручек со Драган отидовме во општината Врачар да се венчаме. На пат кон општината ни се придружи Сека Саблиќ. Таа и Драган беа добри пријатели, се дружеа на ФДУ. Кога официјално станавме брачен пар, отидовме на ручек. После тоа се вративме во Опсерваторијата на Звездара и продолживме со снимањето како ништо да не се случило. Интересно е што немаме ниту една фотографија од свадбата, никој не не фотографираше“, изјави во една прилика Милена.

Нивната љубов траеше цели 45 години, до смртта на Николиќ. Многумина велат дека таква љубов никогаш не завршува и дека нивната живее до ден-денес низ се што правеле и кажале еден за друг.

Драган секогаш зборуваше за Милена на посебен начин и се чинеше дека секој ден ја сака се повеќе и повеќе.

„Кога и пријдов, имав впечаток дека е девојка од околината која ја познавам цел живот. Токму тука лежи нејзината вистинска големина. Ме освои со својата непосредност и нормалност“, изјави покојниот Драган Николиќ.

Тие беа најголемите поддржувачи и најголемите критичари еден на друг, но знаеја се да прават умерено.

„За брак кој трае четири децении, има повеќе причини да се прекине отколку да се преживее. Но, најлесно е да се пресече и заврши нешто, многу потешко е да се бориш да го спасиш бракот. Понекогаш и мала расправија може да го разубави денот. Понекогаш е потребно да се биде љубоморен бидејќи и тоа е еден од показателите за љубовта“, истакна тогаш Николиќ.

Бранка Петриќ и Беким Фехмиу
За разлика од деловниот живот, кој во исто време му носеше среќа и тага, секојдневието со сопругата и колешка Бранка Петриќ и синовите Уликс и Хедон му донесе радост на Беким до крајот на животот. Љубовта на Беким со Бранка беше како најубавата филмска приказна. Тој и тогашната актерка почетник, која дебитираше во Ателје 212 во 1967 година, играа сопружници во претставата „Јаје“ и, иако тајно се гледаа, не започнаа врска. Сепак, судбината сакала режисерот Јаков Линд следната година повторно да ги спои заедно. На снимањето во Опатија се разгореле емоции кои ништо не можело да ги скроти.

Бранка набрзо останала бремена, но со оглед на тоа што Беким во тоа време ја снимал серијата „Одисеј во Рим“, не можел да ја напушти локацијата на снимање, па решиле да се венчаат во Вечниот град. Бранка во придружба на кумовите Огњен Прајс, тогашниот југословенски амбасадор во Рим, и Зорица Будисављевиќ, сестрата на Јованка Броз, отпатувале за Италија, но матичарот ги известил дека не може да се ожени со неа без извод од матична книга на родени.

Разочарана Петриќ се вратила во Белград и добила честитки како навистина да се омажила, а нејзината мајка Радмила отишла во родното Сараево на Беким да му го земе документот. По две недели, кога ги собрале потребните документи, повторно сите заедно заминале во Рим и ја легализирале врската.

Свадбената прослава била организирана во престижен римски ресторан. Наскоро им се родил првиот син Улис, а подоцна и вториот Хедон.

Ава Гарднер, Марта Келер, Кендис Берген… Беким Фехмиу запознал многу светски убавици и многу од нив сакале да бидат она што за него е Бранка Петриќ. Сепак, тие двајца станаа еден од познатите југословенски парови.

Љубовта меѓу овие двајца одлични уметници траеше до смртта на доајенот на југословенската кинематографија, кој на 15 јуни 2010 година околу четири часот попладне почина во неговиот стан во белградската населба Звездара, каде што живееше со сопругата.

Познатиот Бели Бора, според полицијата, се самоубил, откако до неговото безживотно тело бил пронајден пиштол. Точните причини за овој немил чин не се познати, но се претпоставува дека уметникот се решил на таков крај поради тешката болест.

Имено, неколку месеци пред смртта, Беким доживеал мозочен удар кој довел до депресија бидејќи видел дека веќе ништо нема да биде исто. И додека најблиските знаеле дека се бори со темни мисли, неговите пријатели кои не го гледале секој ден биле шокирани бидејќи непосредно пред болеста бил исклучително витален и расположен.

Јосипа Лисац и Карло Метикош
Љубовта, за која велат дека била најголема во поранешна Југославија, очигледно продолжува и денес. Јосипа Лисац неодамна на социјалните мрежи се потсети на својата голема љубов Карл Мекитош и местото каде што беше со него во седумдесетите.

„Ова е каналот Лим, тука сме, добро се сеќавам, во седумдесетите… Карло изнајмуваше брод, понекогаш бевме двајца, само двајца“, рече Јосипа и продолжи: „Понекогаш дури и во друштво. Карло навистина би уживал во своето патување. Нашата главна цел беше како да се качиме до ресторанот за остриги. Првиот круг беше 100 парчиња – 50 за мене, 50 за него“, рече Јосипа Лисац.

Пејачката истакнува дека била многу среќна. Нему му ги посвети и своите песни.

„Ти си сè што отсекогаш сум сакал, два живота обединети во дела“. Овој стих е од песната „Моја магија“, една од моќните балади, наполнета со чиста емоција и потресна искреност, која Јосипа Лисац ја посвети на својата вечна љубов, починатиот уметник Карл Метикош.

„Еден од“ затоа што Јосипа често истакнува дека сите нејзини песни се посветени на Карл. Нивната љубовна приказна е една од неколкуте кои веќе влегоа во антологијата на екс-ју уметноста. Двојката ја започна својата љубовна приказна една вечер во февруари 1971 година. Јосипа штотуку навлезе во дваесетите, таа сè уште беше неразбрана девојка изгубена на музичката сцена, која со восхит и недоверба гледаше на пејачката со неверојатен глас и необичен изглед.

Карло Метикос, од друга страна, веќе беше музичкиот авантурист Мет Колинс. Тоа беше псевдонимот на шармантниот рокер, роден на париските улици, каде Карло со денови спиеше под отворено небо, живеејќи меѓу скитници. И кога дојдоа, го однесоа од Советскиот Сојуз, преку Иран во Етиопија. Попатно се свршил повеќе од 20 пати, со грофица, неколку манекенки, ќерка на генерал, келнерка… Но сето тоа од корен го променило со едно враќање во Петриња, каде што на еден настап ја запознал Јосип.

„Таа беше, малку буцкаста, слатка, но пееше феноменално“, рече тој во една прилика за Јосипа.  Нивниот прв заеднички албум се викаше „Дневник љубави“, сосема соодветен бидејќи нивните животи станаа токму такви. Тој создаде музика за неа, таа ја изведуваше како што никој друг никогаш не можеше.

Заедно стекнаа слава, заедно останаа сосема различни, заедно патуваа и живееја уметност.

Карло почина млад, на крајот на 1991 година, на 51-годишна возраст. Но, не и нивната љубов. Веќе следната година Јосипа организираше концерт во негова чест, кој стана и останува традиција до денес. Заедно со нејзиното спомнување на Карл и неговото вечно присуство во нејзиниот живот и песни.

„Во бракот го губиш идентитетот, не можев да издржам некој да ме нарече жена… За Карл никогаш не сум му била жена, само Јосипа“, рекла таа на едно од многуте прашања зошто никогаш не се венчале.

Силвана и Радмило Арменулиќ
Во големото интервју кое го даде за магазинот „Њусвик“, тенискиот експерт Радмило Арменулиќ, меѓу другото, зборуваше и за бракот со трагично починатата музичка ѕвезда Силвана Арменулиќ. Нивната кинематографска љубовна приказна започна кога еден фин млад човек, спортист од богато семејство, запознал убава пејачка во кафеана. И лудо се заљубил.

„Првпат ја видов во хотел Гранд, каде што пееше. Беше многу згодна и еднаш нарачав песна, и така почна. Силвана беше многу интелигентна, иако не беше образована, почна да чита, се облекуваше поинаку. Таа прифати друг живот. А потоа ја оженив“, изјави Арменулиќ.

Речиси сите беа против нивната љубов, но тој беше решен да остане со Силвана.
„Никој не беше задоволен од таа врска. Сите велеа – кафеанска пејачка, тоа не е за тебе, ти сепак си образован човек.. Дали беше тоа грешка? Мислам дека не, имав ќерка“, се присети Арменулиќ на годините кога се бореше против предрасудите на околината.

И тогаш, во моментот кога и неговата и кариерата на Силвана беа во нагорна линија, се случи трагедија.

„На автопатот Ибар се случи таа несреќа која беше застрашувачка. Возејќи 150 на час, влетаа под камион, водачот на оркестарот Раде Јашаревиќ, таа и мојата снаа Мира Барјактаревиќ, која беше во петтиот месец од бременоста“, се сеќава Арменулиќ.

Неверојатната приказна за животот и судбината на Силвана Арменулиќ, родена како Зилха Барјактаревиќ во Добој, и денес го буди вниманието на јавноста и претставува вистинско филмско сценарио напишано од нејзиниот сопствен живот. Многу се зборуваше за наводниот конфликт на Силвана со љубовница на Радмил, но во последно време поради филмот „Тома“ и за нејзината блиска врска со пејачот Тома Здравковиќ.

Габи Новак и Арсен Дедиќ
Габи Новак и Арсен Дедиќ живееле во хармоничен брак цели 42 години, а тој често нагласувал дека годините поминати со Габи му биле најубавиот дел од животот. Легендарниот кантавтор, поет и шансониер почина на 78-годишна возраст во август 2015 година.

Во бракот добија еден син Матија Дедиќ, а од првиот брак легендарниот музичар ја има ќерката Сандра Дедиќ-Славица.

Заедничкиот живот и брак на великаните на музичката сцена роди десетици албуми и шансони со кои израснаа многу генерации. Сите се сеќаваат на „Се сеќавам само на среќни денови“ и „Ме сака на свој начин“, што Арсен ги напиша за својата Габи.

Арсен отсекогаш велел дека тие се обичен пар со светли и темни моменти.

„Ние двајца заедно поминавме низ сите форми на насилство, вклучително и пожарот во куќата и губењето на нашето прво дете, и она што тие и го направија, и она што го направи со мене… Најдов поддршка во Габи“, изјавил Арсен во едно интервју.

Сликата на љубовна идила меѓу рокеката и тивкиот уметник отсекогаш преовладувала.

Тие се запознале во 1958 година во Загреб пред некогашното телевизиско студио. И двајцата тогаш бил во брак, Габи со композиторот Стипица Калоѓер, со кој остана до 1970 година, а Арсен со Весна Матош, внуката на поетот и писател Антун Густава Матош. Откако и двајцата останаа сами и се разделија од поранешните партнери, станаа љубовници, потоа родители на Матија, а еден месец по неговото раѓање станаа сопружници. Тие се венчаа во 1973 година.

Едниот албум на Арсен се викаше „Женски имиња“ затоа што имаше многу песни кои ги посвети на поранешни романси или луѓе блиски, но многумина тврдеа дека им ја посветил евергринот „Твое нејне године“, но Арсен истакнува дека во еден момент започнал сосема нов живот и тогаш ја запознал Габи.

„Мојата почит кон Арсен беше голема, каков и да беше тој. Добро знаеше дека во мене ќе најде жена која ќе го поддржува до последен час, која ќе се грижи за него, ќе го штити, ќе биде покрај него и никогаш нема да каже ништо грдо“, изјави Габи по смртта на Арсен.

Габи и Арсен ги спои музиката. „Во тоа време бев само почетник на поп-ѕвездата, а Габи пееше со музичари како Луис Армстронг – ни помалку ни повеќе“, признал Арсен за големиот успех на сопругата.

Иако се познаваа од 1958 година, медиумите почнаа да пишуваат за нивната романса дури кон крајот на седумдесеттите.